"درویش" در این فیلم می‌خواهد بگوید که اگر ایران از دفاع مقدس سرفراز بیرون آمد به این دلیل بود که "مقام" مهم نبود و "روحیه مسئولیت‌پذیری" ارزش داشت.

این روحیه را بگذاریم کنارِ دستِ مدیران وزارت صمت که "مقام" دارند، اما آیا خود را "مسئول" نیز می‌دانند؟

هفته گذشته معدن زغال‌سنگی در دامغان دچار حادثه شد و هفت تن از کارگران (انسان‌ها) بر اثر گازگرفتگی جان خود را از دست دادند.

اینجا بود که دوباره "مقام‌ها" در وزارت صمت به صدا درآمدند و همان حرف‌های همیشگی‌شان را بر زبان آوردند و "مسئولیت" را نه تنها نپذیرفتند که به گردن دیگران نیز انداختند.

باز هم همان حرف‌های همیشگی را زدند و گفتند"به هر حال معدن در دنیا جزو مشاغل سخت است" و با این جمله "مسئولیت" را از گردن خود ساقط کردند.

در این میان، بازدید وزیر صمت با "کت و شلوار آبی نفتی" و همراهان اطو کشیده‌اش از تونل معدن، پرسش‌های تازه‌ای را از نحوه حکمرانی در بخش معدن کشور مطرح کرد.

پرسش نخست اینکه چرا مدیرِ ایمنی آن معدن به وزیر و سایر یقه سفیدهای همراه او اجازه داد تا بدون کلاهِ ایمنی، ماسک، کفش و لباسِ مخصوص، وارد معدنی شوند که به‌تازگی جان افرادی را گرفته است.

از وزیر صمت که تجربه‌ای در سیاست‌گذاری و دانشی از پروتکل‌ها ندارد، توقعی نیست اما از معاونت معدنی و رئیس سازمان نظام مهندسی معدن ایران که اتفاقا دانش‌آموخته رشته مهندسی معدن هستند و اگر خوب درس خوانده باشند، پروتکل‌های ایمنی در معادن زیر زمینی، به‌ویژه زغال‌سنگ را می‌دانند، جای پرسش است که چرا اجازه دادند وزیر، بدون کلاه ایمنی و سایر تجهیزات، وارد تونل معدن شود و آن‌ها نیز با کت و شلوار او را همراهی کنند!

به‌نظر می‌رسد بهتر است حالا که مدیران وزارت صمت، "مقام بودن" را به‌خوبی فرا گرفته‌اند، قدری نیز "مسئول شدن" را فرا گیرند و ابتدا مسئولیت حفاظت از جان خود را بیاموزند تا کارگران معدن باور کنند که مقامات‌شان، "مسئول" حفظ جان آنان نیز هستند.